Zachowanie się tego rodzaju nie jest tak głupie, jakby się mogło wydawać, ponieważ wiele właściwości, jak ciężar, zróżnicowanie, tarcie, elastyczność i inne, nie dadzą się wprost spostrzec, ale wymagają nauki, przede wszystkim przez manipulowanie przedmiotami.
Inną cechą, której często nie dostrzega się bezpośrednio, bez manipulacji, jest trójwymiarowy kształt rzeczy. Szczególną trudność sprawia dokładne spostrzeganie lub wyobrażanie sobie ruchów w trójwymiarowej przestrzeni i dlatego tyle kłopotu sprawia zrozumienie i rozwiązanie różnych mechanicznych łamigłówek, jakie od czasu do czasu zyskują sobie dużą popularność. Łamigłówkami takimi posługiwał się Ru- ger (1910) w gruntownych badaniach nad rozwiązywaniem problemów u ludzi dorosłych. Polecał on badanym starannie przyjrzeć się łamigłówkom i dokonać próby rozwiązania bez żadnej manipulacji. Żadnemu z badanych nie udało się uzyskać tą drogą pełnego rozwiązania, a większość uważała taką metodę pracy za denerwującą. O zrozumiawszy już nawet zasadę rozwiązania musiał jeszcze długo trudzić się, zanim nabrał wprawy w manipulowaniu łamigłówką, w procesie ćwiczenia zaś napotykał drobniejsze problemy, których nie mógł przewidzieć na początku, a które wyłaniały się dopiero z chwilą, gdy poznał lepiej łamigłówkę, rzeczywiście nią manipulując. Tym właśnie tłumaczy się, że postępowanie według reguły prób i błędów jest częste i praktycznie biorąc, nie da się ich uniknąć (por. rys. 26-3). polega na zdjęciu serca z tuku. Oto protokół Jednego z badanych
„Łatwiej jest, jeśli pętlę serca przeciągamy poniżej końca poziomego pręta. Zrobiłem tak już przedtem, ale nie rozumiałem że to ważne”. „Zauważyłem, że gdy łuk jest w położeniu pionowym, pręt powinien być u góry i w położeniu pioziomym. Pętlę serca należy przesunąć z dołu i lekkim skręceniem przepchnąć koniec pręta przez pętlę” „Wykonałem wszystkie czynności, o których mówiłem poprzednio. Czuję, że już rozumiem, jak się rozwiązuje tę łamigłówkę”.
Leave a reply