Zbadaniu tej kwestii poświęcony był następujący eksperyment Lehmanna (1888-89): Pokazywał on badanym kolor szary, uzyskiwany przez zmieszanie na wirownicy koloru białego i czarnego w równych proporcjach (po 180° każdego), a po trzydziestu sekundach pokazywał albo ponownie ten sam szary kolor, albo inny, zawierający o kilka stopni więcej barwy białej. Osoby badane miały rozstrzygnąć, czy jest to ten sam kolor co za pierwszym razem, czy inny. Wyniki:
Jak widać z tabelki, w miarę zmniejszania się różnicy między kolorami nowym i starym, odróżnianie stawało się coraz gorsze i trafność rozpoznawania zbliżała się do zera. G. H. Seward (1928) przeprowadził eksperyment, w którym pokazywał badanym 30 deseni różniących się wzorami i kolorami. Ekspozycja każdego bodźca trwała 2 sekundy, a pomiędzy ekspozycjami były 4-se- kundowe przerwy. Po skończeniu całej serii osoba badana rozwiązywała przez 10 minut test słownikowy, po czym następowało badanie rozpoznawania, mianowicie E pokazywał jej 10 deseni eksponowanych poprzednio, 10 bardzo do nich podobnych, 10 mniej podobnych i 10 bardzo od nich różnych. Każdy deseń pokazywano oddzielnie, a osoba badana miała rozstrzygnąć, czy widziała go w serii eksponowanej poprzednio, czy nie, i odpowiednio nacisnąć jeden z dwu kluczy. Użycie kluczy pozwalało na mierzenie czasu reakcji. Badany oceniał przy tym również stopień pewności każdego sądu. Oceny te oraz czas poszczególnych reakcji badanego przeliczano później w skali względnej, mianowicie w stosunku do liczby 100, która przedstawiała jego maksymalną szybkość i maksymalną pewność odpowiedzi. Przebadano 108 studentów, tak że każda kolumna w zamieszczonej poniżej tabeli łączy dane z 1080 ocen. Wszystkie tendencje, jakie zarysowują się w tej tabeli, są statystycznie istotne.
Leave a reply