Fizjologiczny mechanizm bilateralnego transferu

Wydaje się niemal pewne, że ćwiczenie pozostawia po sobie pewien ślad, że ślad ten jest zlokalizowany w półkulach mózgowych i polega na zmianie w strukturze ośrodków nerwowych lub w ich stanie. W przypadku transferu bilateralnego mechanizmy nerwowe muszą być zlokalizowane, przynajmniej częściowo, w różnych okolicach mózgu, prawa strona ciała związana jest bowiem bezpośrednio przede wszystkim z lewą półkulą, a lewa z prawą. Lashley (1924) zniszczył małpie drogą kaute- ryzaeji prawy zakręt środkowy przedni (gyrus centralis anterior), czyli okolicę ruchową zawiadującą lewą stroną ciała, przez co ręką dominującą przy wykonywaniu precyzyjnych czynności stała się ręka prawa. W tym stanie zwierzę uczyło się otwierać trzy skrzynki, zamykane na specjalną zasuwkę: zwierzę robiło to manipulując tylko prawą ręką, a lewej używając wyłącznie jako podpórki. Następnie dokonywano drugiej operacji, w której usuwano zwierzęciu ośrodek ruchowy prawej ręki, powodując w ten sposób osłabienie i zesztywnienie ręki prawej. Tym samym rolę ręki dominującej przejmowała ręka lewa, która przez ten czas zdążyła już częściowo powrócić do normy po pierwszej operacji. Wówczas ponownie poddawano zwierzę próbom z tymi samymi skrzynkami. W kilku pierwszych próbach zwierzę starało się posługiwać prawą ręką,, tak jak nauczyło ¡się czynić uprzednio, lecz po bardzo niewielu ćwiczeniach przerzucało się na rękę lewą. Widać z tego w sposób oczywisty, że żadna z okolic ruchowych nie mogła być siedzibą tych zmian nerwowych, które spowodowało ćwiczenie. Przedstawiony przez Lashleya opis zachowania zwierzęcia wyjaśnia, że tym, co zostało przechowane w pamięci, jest znajomość skrzynek jako przedmiotów. Po drugiej operacji małpa przystąpiła do otwierania skrzynek zupełnie prawidłowo. Prawą ręką szło jej to jednak słabo i niezgrabnie, zastąpiła ją więc kończyną, którą posługiwać się było jej wygodniej. Prawdopodobnie ucząc się tej czynności po raz pierwszy małpa nie wytworzyła żadnych nowych koordynacji ruchowych, lecz po prostu przystosowała stare ruchy, które już dawno znała, do właściwości zasuwek i skrzynek, z którymi zapoznała się za pośrednictwem wzroku i manipulacji razem wziętych. Z wszystkiego, co wiemy o mózgu, można wnosić, że skutki takiego uczenia się mogą być zlokalizowane nie dokładnie w jednym miejscu, lecz rozprzestrzenione szeroko po całej korze, w jej okolicy przedruchowej \ ciemieniowej i potylicznej. Zjawisko transferu wykazuje, że ten mechanizm nerwowy, zlokalizowany w najwyższych partiach mózgu, potrafią wykorzystywać obie ręce.