Eksperyment Bruce’a

Reakcje na bodziec słuchowy: Liczba prób: jako pierwszy 536 po wyuczeniu się tej samej reakcji na lampkę 152 po wyuczeniu się tej samej reakcji na szok 313 Reakcje na bodziec świetlny: jako pierwszy 199 po wyuczeniu się tej samej reakcji na dźwięk 150 po wyuczeniu się tej samej reakcji na szok 146 Reakcje na szok: jako pierwszy 191 po wyuczeniu się tej samej reakcji na lampkę 158 po wyuczeniu się tej samej reakcji na dźwięk 124

Jak widać, transfer nie byl tu ani natychmiastowy, ani automatyczny. Za każdym razem, gdy zmieniano sygnał, szczury musiały się długo uczyć na nowo. Jednakże tę nową naukę ułatwiało przeniesienie wyuczonego odróżniania różnych sytuacji „z sygnałem” od sytuacji „bez sygnału”. Tak więc, zgodnie z wysuniętą przez Wyliego hipotezą, w przypadku czwartym działanie transferu okazało się rzeczywiście dodatnie.

Dodatkowego potwierdzenia zasadniczych wyników Poffenbergera i Wyliego dostarcza eksperyment Bruce’a (1933). Jego osoby badane najpierw uczyły się jednego szeregu par zgłosek bezsensownych, a potem drugiego, który albo: 1) składał się ze zgłosek zupełnie innych, albo 2) miał te same zgłoski-reakcje, ale nowe zgłoski-bodźce, albo 3) zawierał te same zgłoski-bodźce, lecz nowe zgłoski-reakcje. Próbkę wyników Bruce podajemy w formie tabelki poniżej.

Te 16 procent, które przy uczeniu się drugiego szeregu z zupełnie nowymi zgłoskami zaoszczędziły osoby badane, nie mające w tego rodzaju eksperymentach żadnego doświadczenia, są wynikiem normalnego transferu, przy którym do nowej sytuacji przenosi się adaptacja oraz nabyta przez badanego technika uczenia się na pamięć. W drugim wierszu tabelki widać dodatkowo dodatni wpływ transferu w sytuacji, w której do nowych bodźców dołącza się stare reakcje. Z wiersza trzeciego, który należy rozpatrywać w porównaniu z pierwszym, widać ujemny wpływ transferu związany z tym, że badany musi na stare bodźce odpowiadać nowymi reakcjami.