– 1. Zadania, które się przerywa jednej połowie badanych, powinno się dać skończyć drugiej połowie, ponieważ pewne zadania mogą być same przez się łatwiejsze do zapamiętania h
– 2. Każde zadanie powinno mieć ściśle określony cel, tak aby badany wiedział, że w chwili przerwania zadania nie skończył. Na przykład, jeśli zadanie wymaga ułożenia słów z liter B-A-K-O-R, instrukcja musi sprecyzować, ile słów badany ma znaleźć.
– 3. Na każde zadanie powinno się dawać w przybliżeniu tyle samo czasu, ponieważ wiadomo, że zadania zapamiętuje się tym lepiej, im więcej czasu się nimi zajmowało.
– 4. Łączna liczba zadań powinna być taka, żeby można było sobie przypomnieć około połowę z nich. Jeżeli będzie ich za mało, badani przypomną sobie prawie wszystkie i tym samym zjawisko Zeigamik w ogóle nie będzie mogło wystąpić.
– 5. Badani nie mogą wiedzieć z góry, że będą mieli później przypominać sobie zadania – w przeciwnym wypadku zjawisko nie wystąpi, gdyż Ta druga połowa badanych odegra rolę grupy kontrolnej. Stwierdzając, że w tej grupie pewne zadania (skończone) są pamiętane częściej od innych możemy przypuszczać, że i reprodukcję tych zadań (przerwanych) w grupie eksperymentalnej należy przypisać ich większej łatwości, a nie zjawisku Zeigarnik. (Przyp. tłum.). badani będą starali się zapamiętać każde zadanie. Z tego też względu eksperymentu tego nie można powtarzać na tym samym badanym.
Oprócz tych kwestii technicznych są jeszcze dwa czynniki, które mają wpływ na zjawisko Zeigarnik: czynnik czasu i czynnik motywacji.
Leave a reply