Wobec trudności, jakie sprawiają zgłoski trzyliterowe, Gamble (1909, 1927), a także jeden z autorów tego podręcznika (w ćwiczeniach uniwersyteckich), używali zgłosek czteroliterowych. Zgłoski te miały dwie spółgłoski bądź to na początku, bądź na końcu, stosowano samogłoski pisane za pomocą dwóch liter, albo też na końcu zgłoski wstawiano e nieme dla oznaczenia, że poprzednia samogłoska jest długa, jak na przykład w słowie tade. W języku angielskim mówionym jest bardzo dużo samogłosek i dwugłosek, tak że można ułożyć listę co najmniej 15 zgłosek, z których każda będzie zawierała inną samogłoskę lub dwugłoskę i z których każdą będzie łatwo wymówić. Na przykład: meev sark hool twic jish thog fape bune glet chuz kise nowk crad daux roif whab lenn goje
W ten sposób można ułożyć ponad 10 000 czteroliterowych zgłosek, niektóre z nich będą stanowiły sensowne słowa angielskie – patrz pierwsze (amerykańskie – przyp. red.) wydanie tej książki k
Można również ułożyć bardzo dużo bezsensownych słów dwuzgłoskowych, czyli paralogów. 43 200 takich słów opracował Oddział Antropologii i Psychologii przy Narodowej Radzie Naukowej (Division of Anthropology and Psychology, National Research Concil), (Dunłap, 1933). Kilka z nich podajemy poniżej: babab gokem medon runil defig kupod nigat tarup fimur latuk polef zuzuz
Można również, oczywiście, używać grup cyfr, ale bardzo trudno jest się ich uczyć. Później przekonamy się, że bardzo użytecznym materiałem do eksperymentów pamięciowych są proste rysunki geometryczne, czyli bezsensowne figury.
Leave a reply