Metoda zachowanych członów

Przykładem stosowania tej metody, tyle że bez zachowania dostatecznej ścisłości, jest egzamin szkolny, przy którym odpowiedź ucznia ocenia się według liczby poprawnie zreprodukowanych wiadomości. Jako metodę eksperymentalną w badaniach naukowych pierwszy zaczął ją stosować Boi ton (1892), a po nim posługiwało się nią wielu jego następców. Wymienimy tylko kilku, mianowicie tych, którzy wnieśli jakiś wkład do udoskonalenia tej metody: Binet i Henri, 1894: W. G. Smith, 1896: Pohlmann, 1906: Lyon, 1917: Raffel, 1934, Przy metodzie tej ilość eksponowanego materiału musi przewyższać zasięg pamięci, rezultatem zaś jest liczba elementów poprawnie zreprodukowanych. W poszczególnych eksperymentach używamy szeregów o jednej i tej samej długości.

Jest to metoda wygodna: stosując ją można posługiwać się różnymi rodzajami materiału. Łatwo też obliczać rezultat, jeżeli ograniczymy się do policzenia poprawnie odtworzonych elementów. W ten sposób nie można jednak zmierzyć dokładnie ilości zapamiętanego materiału. Jeśli, na przykład, dwie osoby badane odtwarzają prawidłowo tę samą liczbę elementów, ale jedna podaje je w porządku właściwym, a druga nie, to oczywiste jest, że pierwsza zapamiętała eksponowany szereg lepiej niż druga. Taki system obliczania rezultatów zaś zaciera tę różnicę. Jednakże każdy sposób oceny, w którym próbowaliśmy wprowadzać poprawki przez zaliczanie badanemu dodatkowych punktów, musi okazać się arbitralny.

Metodę zachowanych członów stosowano z powodzeniem w badaniach nad zapamiętywaniem urywków prozy. Do tego celu konieczne jest wybranie takiego urywka, który da się podzielić na względnie równe jednostki znaczeniowe (Henderson, 1903). Poniżej podajemy przykładowo jeden taki urywek.