Milisen i Van Riper

Milisen i Van Riper (1939) zwrócili uwagę, że ruchy prawej i lewej xęki są bilateralnie symetryczne tylko wówczas, gdy stanowią wzajemnie zwierciadlane odbicie. Na przykład, gdy prawa ręka porusza się w prawo, to ruchem symetrycznym będzie ruch lewej ręki w lewo: takie ruchy łatwo jest wykonywać równocześnie. Albo gdy prawa ręka zatacza koło w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, to aby odnieść pełną korzyść z ułatwiającego działania bilateralnej symetrii, lewa ręka musi zataczać koła w kierunku przeciwnym. Autorzy ci stwierdzili, że transfer jest największy wówczas, gdy ruchy, jakie badany ma wykonywać jedną i drugą ręką, są symetryczne. W ich eksperymencie osoba badana wodziła rylcem tak prędko, jak tylko mogła, wzdłuż rowka o kształcie przypominającym liść koniczyny. W próbie wstępnej i sprawdzającej mierzono prędkość wykonywania tego zadania lewą ręką w obu kierunkach – zgodnym z ruchem wskazówek zegara i przeciwnym. Pomiędzy próbą wstępną i kontrolną badany ćwiczył prawą ręką, ale tylko w jednym kierunku – połowa grupy w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, a połowa w przeciwnym. Próba sprawdzająca wykazała u całej grupy pewną poprawę w wykonywaniu zadania lewą ręką w obu kierunkach: jednakże poprawa ta była w sposób statystycznie znaczący większa przy ruchu lewej ręki w kierunku przeciwnym w stosunku do ruchu ręki prawej. Tego wyniku – jak twierdzą autorzy – nie da się wytłumaczyć „,wspólnymi elementami” techniki i znajomością obiektywnego kształtu drogi. Muszą tu odgrywać także rolę bilateralnie symetryczne koordynacje ruchowe.