W różnego rodzaju ćwiczeniach w celowaniu do tarczy szybka informacja o celności rzutów ma niewątpliwie dużą wartość, umożliwiając nam dokonanie niezbędnych korektur. Jeżeli dowiemy się, że trafiliśmy w tarczę za wysoko, możemy następnie celować trochę niżej. W pewnych warunkach można nawet wprowadzać poprawki już w trakcie celowania, jeszcze przed zakończeniem ruchu, jak to widać z rysunku 22-13, a także z rysunku 2-19, str. 76, t. I, zamieszczonego w rozdziale o czasie reakcji. Inne badania nad taką korektywną regulacją zachowania można znaleźć u Woodwortha (1899) i Vince’a (1948b).
Pojęcie celowania rozumieją autorzy bardzo szeroko, m. in. obejmuje ono też u nich na przykład określenie odcinków o jednakowej długości („celowanie” polega tu na kierowaniu się wzrokową ocenę długości odcinków), naciskanie klucza zawsze przez taki sam czas (mięśniowa ocena czasu trwania nacisku) itp., o czym zaraz poniżej. (Przyp. tłum.). mośeią i bez znajomości wyników wyszła z laboratorium psychologicznego Uniwersytetu Cambridge. Niektóre z nich polegały po prostu na kreśleniu linii na papierze, inne prowadzono za pomocą bardziej wyszukanej aparatury i przy dokładniejszej kontroli warunków (Elwell i Grindley, 1938: MacPherson, Dess i Grindley, 1948, 1949). Jedno zadanie polegało na rysowaniu serii linii, wszystkich tej samej długości: inne – na przyciskaniu klucza telegraficznego zawsze przez ten sam czas: trzecie – na przyciskaniu dźwigienki stale z jednakową siłą. Zadania te były podobne do rzucania strzałek do tarczy w tym, że i tutaj w trakcie prób nie można było korygować działania, przeciwnie niż w zadaniu przedstawionym na rys. 22-13. Badany mógł tylko – o ile pozwolił mu eksperymentator – zobaczyć swe błędy po wykonaniu czynności i dążyć do poprawy wyniku w następnej próbie. Przy tej procedurze badani szybko dochodzili do dość dużej wprawy. Dokładność działania jednak natychmiast pogarszała się, gdy tylko przestawano dawać badanym informacje o ich wynikach (rys. 22-14). Równocześnie słabło ich zainteresowanie zadaniem i ożywało ponownie dopiero wtedy, gdy znów zaczęto informować ich o wynikach. Wydaje się, że znajomość wyników była tu nagrodą, której brak prowadził do wygasania reakcji, tak jak zaprzestanie wzmacniania w eksperymentach odruchowo-warunkowych. Znajomość wyników pełni funkcję kierującą i korygującą, ma jednak również określoną wartość i działa jako pobudka.
Leave a reply