Stwierdzona powyżej zależność, że materiał wymagający większej liczby powtórzeń lepiej się przechowuje, ¡nie jest powszechnie obowiązująca. Materiał sensowny, chociaż można wyuczyć się go szybciej niż materiału bezsensownego, przechowuje się lepiej. Przykłady podano w tabeli na str. 311 i na rysunku 23-15, przedstawiającym krzywe wyjęte z pracy Boreasa. Poza tym badania wykazały, że sprawności ruchowe, takie jak pisanie na maszynie, ¡przechowuje się z 'drobnymi tylko uszczerbkami przez bardzo długi czas. Trzeba przy tym pamiętać, że w porównaniu z szeregami zgłosek stosowanymi w laboratoriach takie czynności są zwykle w ogromnym stopniu przeuczone.
Jednakże przeuczenie to jeszcze nie wszystko: Leavitt i Schlosberg (1944) stwierdzili o wiele lepsze przechowanie sprawności w celowaniu do obracającej się tarczy niż pamięć, zgłosek bezsensownych, mimo że bardzo starannie dbali o to, aby stopień wprawy był przy obu tych czynnościach taki sam. Wskazali oni, że zadania te różnią się kilkoma cechami, które mogłyby tłumaczyć uzyskane wyniki, na przykład nadążanie za wirującą tarczką jest czynnością o wyższym stopniu organizacji niż uczenie się zgłosek bezsensownych. Sprawdzeniem tej możliwości zajęli się Van Dusen i Schlosberg (1948), którzy porównała iprzcchowanie czynności słownej i ruchowej o takim samym typie organizacji, manowicie parami W tym przypadku nie ujawniła się żadna istotna różnica pomiędzy prze chowaniem nawyków słownych i ruchowych, niezależnie od długości przerwy. Nawiasem mówiąc, lepsza organizacja może być również jednym z powodów tego, że materiał sensowny przechowuje się lepiej niż zgłoski bezsensowne. Ale jak w takim razie wytłumaczyć dokładne przechowanie odruchów warunkowych (Hilgard i Humphreys, 1938 b)?
Leave a reply