W pewnej mierze sama metoda badania określa rodzaj materiału stosowanego w eksperymencie. Metoda rozpoznawania i metoda rekonstrukcji nadaje się dobrze do badań nad zapamiętywaniem materiału zmysłowego. Przy metodach wymagających od osoby badanej odtworzenia tego, czego się ona nauczyła, swoboda wyboru materiału jest ograniczona możliwościami wykonawczymi O. Nie można od badanego wymagać, żeby odtworzył obraz, można go natomiast poprosić o wykonanie prostego rysunku. Specjalnie łatwy do odtworzenia jest materiał słowny.
W celu ułatwienia oceny, wygodniej jest używać materiału składają- cego się z jakichś równych jednostek, takich jak słowa, liczby dwucyfrowe albo zgłoski bezsensowne. Sensowne teksty można podzielić (ale tylko dla celów obliczenia wyników) na pewne człony, czyli „myśli”, które przynajmniej dadzą się jakoś policzyć, chociaż nie stanowią one jednostek dokładnie równych. Metoda uczenia się i metoda oszczędności nie wymagają żadnych takich podziałów materiału na części, ponieważ wyniki ocenia się tam według czasu albo liczby prób potrzebnych do opanowania całego materiału. Jednakże w ogromnej większości badań nad pamięcią stosowano głównie dwa rodzaje materiału: krótkie słowa i zgłoski bezsensowne. Pierwsze były najczęściej przymiotnikami o bardzo różnorodnych znaczeniach (patrz: Otamowanie retroaktywne, str. 371). Zgłoski bezsensowne zasługują na poświęcenie im oddzielnego podrozdziału.
Leave a reply