Sposób rozwiązywania labiryntów

Analogicznie do krzywej uczenia się przez transfer powinna także istnieć i krzywa zapominania transferu. Nie musi ona jednak mieć koniecznie tego samego kształtu, co zwykła krzywa zapominania. Wykreślenie zwykłej krzywej zapominania wymaga powtórnego uczenia się tego samego zadania, natomiast krzywa zapominania transferu wymaga uczenia się za drugim razem nowego zadania, tyle że przeważnie podobnego do zadania ćwiczonego poprzednio. Problemem tym zajął się Bunch (1941), uzyskując wyniki przedstawione na rysunku 24-8. Jak widać, wpływ transferu jest znacznie bardziej trwały niż przechowanie jakiegoś konkretnego labiryntu. Szczury badane w próbie sprawdzającej tym samym labiryntem, którego uczyły się poprzednio w próbie wstępnej, wykazywały po 30 dniach dużą przewagę nad szczurami, które w próbie wstępnej ćwiczyły się tylko w jakimś podobnym labiryncie, jednakże po 120 dniach przewaga ta znikła i umiejętność rozwiązywania labiryntu nabyta w drodze transferu praktycznie się zrównała ze sprawnością nabytą przez ćwiczenia bezpośrednie. Szczury grupy pierwszej zapominały szczegółów wyuczonego labiryntu i przechowało się u nich jedynie to, co mogło się również przenieść z jakiegokolwiek podobnego labiryntu. Mniej więcej takie same wyniki dały badania z ludźmi przy użyciu labiryntu, przeprowadzone przez Husbanda (1947).

Każdy punkt na wykresie przedstawia wynik innej grupy szczurów cych rolę w transferze. Można by je nazwać czynnikami ogólnymi i specyficznymi 1. Do klasy czynników ogólnych należy, według niego, przystosowanie emocjonalne do aparatury laboratoryjnej i sytuacji eksperymentalnej, jak również nabycie pewnych ogólnych technik i sposobów rozwiązywania labiryntów, czy też – sięgając do innego przykładu – metod uczenia się szeregów zgłosek bezsensownych. Takie czynniki można wyćwiczyć na zupełnie dowolnym labiryncie czy szeregach zgłosek.