Szukanie drogi w labiryncie, zarówno u zwierząt, jak i u ludzi, stanowi formę zachowania tak łatwo dostępną obserwacji, że można doskonale badać, czego właściwie osobnik się uczy (jak to już widzieliśmy na str. 151) oraz co przenosi się z jednego procesu uczenia się na drugi. Zwykle stosujemy tu metodę ćwiczeń sukcesywnych, mianowicie badani uczą się najpierw jednego labiryntu, a następnie drugiego. W ten sposób można zademonstrować zarówno dodatnie, jak i ujemne działanie transferu, a czasem nawet udaje się wykryć, jaki element zachowania
To jest poprawa wykreślaniu liter „a” i „t” w tekście angielskim. (Przyp. red.). zostaje przeniesiony z jednego labiryntu do drugiego i staje się pomocą lub przeszkodą w jego opanowaniu.
Badania nad transferem w uczeniu się labiryntu rozpoczęły się od prac Webba (1917), który przeprowadzał eksperymenty na szczurach i z ludźmi. Ludzie uczyli się labiryntów rylcowych o takim samym kształcie jak zamknięte labirynty, których uczyły się szczury. Kształt niektórych labiryntów specjalnie był pomyślany tak, żeby wywołać transfer ujemny (na przykład uliczka, która w jednym labiryncie była ślepa, w drugim stanowiła część drogi właściwej itp.). Mimo to spodziewany transfer ujemny zachodził tylko w pewnych partiach labiryntu, natomiast w opanowywaniu labiryntu jako całości zawsze stwierdzano transfer dodatni. I u szczurów, i u ludzi stopień transferu był dokładnie taki sam. Wyniki Webba potwierdził Hunter (1922), który używając innych labiryntów również wykrył dodatni wpływ transferu z jednego labiryntu na drugi.
Leave a reply