Ebbinghaus (1885) po prostu kładł przed sobą szereg zgłosek bezsensownych i odczytywał je w tempie z/5 sekundy na zgłoskę, mierząc czas metronomem albo tykaniem zegarka. Procedurze tej stawiano początkowo pewne zarzuty, które jednak później okazały się niezbyt ważne, chodziło mianowicie o to, że wzrokowa ekspozycja kilku elementów na raz umożliwia wytworzenie się pewnych skojarzeń, które w przeciwnym razie by nie powstały, na przykład skojarzeń wstecznych (backward associations). Aby uniknąć tego zarzutu, Müller i Schumann (1894) wystandaryzowali całą procedurę w ten sposób, że papier z szeregiem zgłosek nakleili na obracającym się bębnie. Bęben był schowany za zasłoną, w której było małe okienko. W ten sposób w okienku ukazywały się zgłoski po jednej na raz. Jednakże czytanie poruszających się zgłosek okazało się męczące
więcej