Facylitacja retroaktywna

Gdy reakcje pozostają te same, natomiast zmienia się bodźce (tj, najpierw podaje się szereg Sx-R1( następnie szereg S2-Ri i wreszcie znowu Sj-Rj), coraz większe zaznajomienie się z reakcjami powinno sprzyjać facylitacji retroaktywnej.

W najbardziej interesującym przypadku, gdy bodźce pozostają te sa- zywaniu zadania A, „rezultat retroakcji” – wynik uzyskany przez Krupę eksperymentalną. Formulę można więc zapisać również w takiej postaci:

Wprowadzony tu termin „facylitacja retroaktywna” jest adaptacją zwrotu angielskiego (retroactive facilitation). Oznacza on dodatni, tj. ułatwiający aktualizację sprawności, wpływ retroakcji i stanowi przeciwieństwo „retroaktywnego otamowania”. Redakcja zdaje sobie sprawę, że wyraz „facylitacja” nie brzmi szczególnie zręcznie w języku polskim, jednakże, mimo wysiłków, tłumacze nie mogli znaleźć polskiego odpowiednika dla tego słowa. (Przyp. red.). me, natomiast reakcje zmienia się na nowe, potem zaś ponownie powraca się do starych (tj. najpierw podaje się szereg -Rlt następnie szereg Sj–R2, a w końcu znowu Sj-ł), możemy na podstawie naszego schematu przewidywać wystąpienie obustronnego ujemnego działania transferu, czyli właśnie retroaktywnego otamowania 1.

Co do przypadków pośrednich, rozciągających się wzdłuż górnego i dolnego brzegu schematu, w eksperymentach Gibson (1941) i Hamiltona (1943) uzyskano gradienty analogiczne do przedstawionych na rysunku 24-12 (str. 355). W miarę wzrastania podobieństwa bodźców w szeregu pierwotnym i interpolowanym, wzrastała również facylitacja retroaktywna, jeżeli na przestrzeni całego eksperymentu nie zmieniono reakcji. Gdy natomiast w szeregu interpolowanym występowały nowe reakcje, wzrastało otamowanie retroaktywne.