Krzywe z rys, 23-5 próbowano tłumaczyć też innymi czynnikami niż kojarzenie się elementów z ich miejscem w szeregu. Jedno tłumaczenie zaproponowane przez Lepleya (1934), a rozwinięte przez Hulla (1935) i poddane później rewizji przez Hulla i jego współpracowników (1940) opiera się na zasadach warunko- depcję do odtwarzania wszystkich następnych elementów i jeśli tendencję tę równoważy działająca w odwrotnym kierunku tendencja hamulcowa, to łączna ilość hamowania powinna wzrastać od początku do środka szeregu, a następnie powinna się zmniejszyć w miarę zbliżania się do końca szeregu.
Szczególna trudność środka szeregu daje się zauważyć we wszystkich stadiach uczenia się (rys. 23-5), i to zarówno przy ćwiczeniu skomasowanym, jak i przy rozłożonym w czasie (str. 403), chociaż przy ćwiczeniu rozłożonym występuje słabiej (Patten, 1938: Hovland, 1938). Ten ostatni wynik potwierdza teorię hamowania, ponieważ przy próbach rozłożonych w czasie więcej jest czasu na rozproszenie się hamowania. Jednakże ten dodatni wpływ rozłożenia uczenia się w czasie nie ogranicza się specjalnie do środka szeregu. McCrary i Hunter (1953) przeliczyli wyniki różnych dawnych prac nad uczeniem się położenia elementów w szeregu, wyrażając je w procentach łącznej liczby błędnie zreprodukowanych miejsc i wykreślili odpowiednie krzywe. Okazało się, że przy takim uję-
Leave a reply